Żyjąc w innym ciele, czyli "The Danish Girl"

źródło fot./Materiały prasowe

Czy zastanawialiście się kiedyś jak to jest być uwięzionym w złym ciele? Nie chodzi mi tutaj o nadwagę czy defekty, ale fakt nieprzystosowania sposobu myślenia do płci. Wydaje się to być kontrowersyjne? A może nawet chore? Patrząc z punktu widzenia XXI wiecznego człowieka zauważam, że społeczeństwo pomimo, że posunięte do przodu nadal czuje barierę, której nie jest w stanie pojąć czy zaakceptować. Innego rodzaju mówienia, ubierania, koloru włosów... Mogłoby się wydawać, że na przestrzeni lat może nie nauczyliśmy się pełnej akceptacji różnorodności, ale przynajmniej tolerancji. Jednak co rusz w wiadomościach wciąż słyszy się o aktach agresji jak nie na ludziach to na zwierzętach. Nie lubimy inności, ale czy świat nie byłby nudny gdyby był jednorodny? Co jest potrzebne by przetrwać? Na pewno miłość i wsparcie bliskich, którzy po prostu wierzą.

"The Danish girl" czyli "Dziewczyna z portretu" to najnowsza propozycja Tom Hoopera, film traktuje temat transseksualny na przykładzie pierwszego mężczyzny, który przeszedł udokumentowaną operację zmiany płci - Einar Wegener. Malarz po przebytym zabiegu w 1930 roku staje się Lili Elbą, którą był od urodzenia, jednak klamry ucisku społeczeństwa nie pozwoliły jego prawdziwej osobowości wyjść na światło dzienne. Czy dzisiaj jest inaczej? Wiedza poszła do przodu, a zatem stosunek i doświadczenie lekarzy na temat transgenderowego środowiska jest na wyższym poziomie, co nie zmienia faktu, że społeczeństwo nadal piętnuje osoby inne, bo jest to coś nieznanego.

Jednak nie odbiegając od całego filmu. Zanim wybrałam się do Centrum Sztuki Filmowej Kosmos w Katowicach przeczytałam kilka opinii na temat dzieła Hoopera. Większość moich znajomych wypowiadała się, że tylko Eddie Redmayne ratuje całą historię. Przeczytałam także, że aktor gra nadal Hawkinga i wygląda jakby był niepełnosprawny. Jakie są moje odczucia? (stanowczo zadaję dzisiaj dużo pytań w przestrzeń). Nigdy się nie uprzedzam, to jest pewne. Idę do kina z czystą kartką, choć nie ukrywam, że nazwisko reżysera sprawia, że mam zbyt wysokie lub zbyt niskie oczekiwania. Tym razem sama opinia znajomych nie potwierdziła się w moim przypadku. Oglądając film miałam cały czas wrażenie, że jestem świadkiem tworzenia się obrazu impresjonistycznego. Odbijane krajobrazy na tafli wody wyglądały jak dzieła Moneta, rozmycie barw, sceneria Dani z początku XX wieku wprawiła mnie w nastrój nie do opisania. Moje oko lubi zachwycać się pięknym (nie wiem czy to odpowiednie słowo ale tak jest) obrazem/kadrem. Zwrócenie uwagi na detale, koronki, pończochy, dłonie, skóra... Bardzo geometryczne podejście do całej przestrzeni, wszystko było kadrowane tak aby zachować równowagę obrazu. Nie było tu przypadkowości, nawet gdy spoglądaliśmy na bohatera zza sztalugi z perspektywy żabiej. Nie było przerostu formy nad treścią, jest tak jak być powinno. W końcowej sekwencji, realne pejzaże wsi Vejle jawią się jako obrazy samego Einara Wegnera.

Jeżeli chodzi o aktorstwo nie mogę pochwalić tylko zeszłorocznego zdobywcy Oscara, ponieważ Alicia Vikander zachwyca tu oraz w poprzednim filmie "Ex-machina". Zastanawiam się, jak można być tak piękną istotą, ale najwidoczniej można. Aktorka nie jest tak bardzo przekonywująca i zapadająca w pamięć, jednak jej postać nie miała być postacią główną, jej należał się ogromny szacunek. Jednak dzięki niej, a dokładnie ogromnej miłości poznajemy podwójną tożsamość jej męża. Postać Redmayna może wydać się przerysowana, ale ja już wcześniej byłam wielka fanką specyficznej gry aktora, dlatego tak bardzo wyszukane gesty mi nie przeszkadzały. Gra Redmayne'a przypominała mi typowe aktorstwo teatralne, niemniej jednak uważam, że Lili po prostu była bardzo skromną i nie w złym znaczeniu ale staroświecką kobietą, stąd ciągłe tiki nerwowe i dziwne zachowania.
W jednej z recenzji na stronie filmweb.pl przeczytałam, że zapadała w pamięć scena przy lustrze, gdy malarz nie wytrzymując napięcia udaje się do teatru aby od nowa poznać swoje ciało. Wtedy też skrywa między udami swoje przyrodzenie. Scena dla niektórych szokująca i jak wyżej zapadająca w pamięć, mnie jednak przypomniała słynny fragment z "Milczenia Owiec", gdzie miały miejsce podobne zachowania, wprawdzie powodowane zupełnie innym impulsami ale jednak ze względu na ówczesny młody wiek ta scena bardziej wryła mi się w pamięć.
Nie jestem w stanie wytłumaczyć dlaczego oceniłam ten film tylko 8/10. Czego mi brakowało, nie wiem. Sam obraz przypominał mi "Dziewczynę z perłą", którą oglądałam i słuchałam z zapartym tchem. Jednak nie jestem w stanie dać więcej niż 8, może z czasem ta ocena ulegnie zmianie jednak na chwilę obecną jest to dla mnie odpowiednia cyfra.

Jeżeli ja Was nie przekonałam, żeby wybrać się do kina do mogę powiedzieć, że o mało zawału nie dostałam, gdy aktor grający Hansa wyglądał jak Putin mieszkający we Francji ;)
Oscary w tym roku będą wyjątkowo emocjonujące. Zwłaszcza, że w piątek zjawię się tutaj ze "Zjawą".