Uspokój się, czyli reakcja na "Sicario"

Ostatnio u mnie bardzo Oscarowo, ale to dlatego, że gala rozdania tych prestiżowych nagród zbliża się wielkimi krokami, a ja staram się nadrobić wszystko co przez przypadek ominęłam. Długo się zastanawiałam w jakiej kolejności opisywać na blogu nominowane filmy. Stwierdziłam, że najlepiej sprawdzi się tutaj relacja z tego co widziałam ostatnio (nie wspominałam jeszcze o filmach, które widziałam pół roku temu, ale wszystko przed nami, spokojnie). Dzisiaj do Was przychodzę z filmem, który zobaczyłam wczoraj. Miałam się na niego wybrać do kina wcześniej ale w szale obrony pracy magisterskiej, bardzo dużo dobrych filmów przeleciało mi przed nosem. Nic straconego, wczoraj nadrobiłam dwa ważne tytuły brane pod uwagę w tegorocznych nominacjach. Dzisiaj skupię się na ostatnim filmie Denisa Villeneuve'a - "Sicario".



Muszę się przyznać, że nie czytałam zbyt wiele recenzji przed zobaczeniem filmu. Nie zasięgałam też opinii u znajomych i co najgorsze o zgrozo nie znałam wcześniejszej twórczości reżysera, dlatego zachęcił mnie tylko zwiastun i obsada, a to już i tak sporo. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że to ten sam reżyser, który nakręcił "Labirynt" (zapewne gdybym to wiedziała odpowiednio przygotowałabym się do niedzielnego seansu).
Bardzo cenię sobie aktorkę Emily Blunt nie tylko za rolę w "Diabeł ubiera się u Prady" ale pokochałam ją za rolę "Młoda Wiktoria".  Pomimo, że ten film, o którym dzisiaj mowa znacząco różni się od wymienionych wyżej filmów, zwiastun bardzo przypominał mi inną produkcje, w którym aktorka wystąpiła wraz z Tomem Cruisem - "Na skraju jutra". Jak się miało później okazać, tylko zwiastun nawiązywał do tego filmu. Druga ważna persona, to oczywiście sam Del Toro. Już jako dziecko kojarzył mi się on z brzydszą wersją Brada Pitta, ale ostatnio stwierdziłam, że nie chodziło tu o brak urody, a raczej o pewien powiew demonicznej siły przyciągania. I tak też jest przez cały film.

Jak już wspomniałam najpierw widziałam zwiastun, po którym stwierdziłam, że będzie to dobre kino akcji. Och, jak bardzo się myliłam. Dawno nie czułam tak wielkiego niepokoju podczas oglądania statycznych scen. Od pierwszych chwil zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń. Szybka, wartka akcja, krew, strzały i kilka trupów. Na jaw wychodzi tajemnica ścian domostwa, na którym właśnie została dokonana operacja FBI. Kate Macer zostaje zwerbowana do tajnej grupy, która ma za zadanie rozgryźć od środka i zdezaktywować całą grupę przestępczą. Bohaterka przystępuje do podejrzanej mało wiarygodnej instytucji, którą na dodatek popiera rząd. Podczas oglądania wiele spraw wychodzi na jaw, ale tak na prawdę wiemy tyle co agentka, czyli prawie nic. Wszystko jest bardzo zagadkowe, a spokój i nad wyraz luzackie podejście do tak poważnej sprawy powoduje ciągłe narastanie niepokoju. Nie poznajemy przeszłości bohaterów, są oni po prostu postaciami, które mogą zostać przyrównane do pionków na wielkiej szachownicy, a gra nie ma określonych zasad.  Reżyser swoją i widza uwagę skupia bardziej na zgłębieniu powiązań mafii, która funkcjonuje w tak skorumpowanym miejscu jak Meksyk.
Jak już wyżej wspomniałam, nie interesowałam się twórczością reżysera, dlatego nie jestem w stanie dokładnie określić stylu Villeneuve'a. Będąc wierna zasadzie, że "Nie znasz się, nie wypowiadaj się" mogę zasugerować jedynie opinię znajomych, jakoby był to jeden ze słabszych filmów reżysera, a jeżeli widzieliście wcześniejsze produkcje to od razu wyłapiecie jakiego typu jest najnowsze dzieło.

Co oprócz obsady i wszechobecnego niepokoju tak bardzo mnie zachwyciło? W filmie możemy usłyszeć trzykrotnie "Uspokój się", są to słowa skierowane do głównej bohaterki, z którą możemy się utożsamić, ponieważ posiadamy taka samą wiedzę na temat otaczającego nas świata. Pomimo, że napięcie narasta z każdą minutą, klatką i ujęciem, reżyser i operator dbają, a wręcz wzbudzają nadmierne poczucie spokoju za sprawą wyjątkowych zdjęć. Ujęcia z lotu ptaka na piękną ziemię są zjawiskowe, a ostatnia scena, kiedy wraz z postaciami oglądamy rzeczywistość przez noktowizory to istny majstersztyk. Jednak nie dajcie się zmylić. Ogromne przestrzenie i spowolnienia, potęgują w nas poczucie narastającego strachu. Wydaję mi się, że obraz ten jest bardziej rzeczywisty niż przesadnie wybuchowy blockbuster. W końcu czy walka z przestępczością nie odbywa się właśnie po cichu, z dala od cywili, gdzie postępuje się z rozwagą nie wykonując zadań pochopnie?

Po seansie warto zastanowić się nad dzisiejszą rzeczywistością. Jaki jest świat wokół nas, czy coś się zmieniło na przestrzeni setek lat oprócz broni jaką się posługujemy? Reżyser żegna nas napisem "Sicario" przy dźwiękach strzelaniny i wybuchów, słyszanych gdzieś w Meksykańskim mieście. Jednak czy dotyczy to tylko tego jednego miejsca na Ziemi? Czy odcinając jedną mackę nie odradza się kolejna jeszcze większa, jeszcze groźniejsza?